روز بی‌جایی

ساعتها اینجا می‌نشینم تا نوشتنم بیاید. گاهی می‌روم توی حیاط قدم می‌زنم. گاهی هدفون توی گوش زل می‌زنم به لپتاپ. به آدمها زل می‌زنم. صداها را آنالیز می‌کنم. اینکه یک نفر آنطرفتر شکلات باز می‌کند یا کسی توی آبدارخانه غذا گرم می‌کند. حواسم همه‌جا هست. یک نفر امروز سر جای من نشسته و من خیلی وسطم از نظر خودم. سه بار جایم را عوض کردم تا ببینم کجا حس امنیت بیشتری می‌کنم برای نوشتن. اینکه پشتم دیوار باشد و این حرفها… به مسئول سالن هم غر زدم که یکی سر جایم نشسته. گفت دیر آمدی. فردا هشت نشده می‌آیم. امروز باشگاه بودم. توی باشگاه مهسا جون دعوا کرد با چند نفر. انگار یکی از یک دستگاهی افتاده بود و گفته بود چرا نظارت نمی‌کنید. همه را جر داد. بعد شاگردهایش دورش جمع شدند و دلداری‌اش دادند. گفت من چون سازشگرم و روحیه‌م آرومه آدمها هرچی می‌خوان بهم می‌گن. با این حرف مرزهای سازشگری چند صد متر جابجا شد. وقتی رسیدم کارخانه جای پارک پیدا نمی‌کردم. نیم ساعتی دور می‌زدم و یک کیلومتر دورتر پارک کردم. از آن روزهاست که هیچ چیز جفت‌وجور نمی‌شود. امیدوارم یک داستان بنویسم فقط.

سگ سورتمه

روحی گفت اینقدر سگ سورتمه نباش بخوای همه چی رو تو بکشی. خیلی تحلیل دقیق بود از رفتارم همیشه همه جا با همه‌کس. گفتم من برای برگزاری دورهمی‌های بچه‌های مدرسه فرم گوگل طراحی می‌کنم. فوتش را داد بیرون. گفتم البته چند ماه است که دست کشیدم. خیلی چیزها را تازه وقتی تعریف می‌کنی عجیب می‌شوند. گفتم تازه وقتی پیشنهاد مهمانی می‌دهم می‌آیند توی پی‌وی می‌گویند بیکاری؟ چرا پیشنهاد می‌دی؟ تازه الان بهتر شدم. قبلا خودم را برای تولدهای خانوادگی هم می‌کشتم و کسی حتی یادش نبود تولد من را تبریک بگوید.

باید برای امتحان فرانسه آخر هفته درس بخوانم. از صبح هی طفره رفتم و کارهای متفرقه بیخود کردم. با اینکه آمدم کارخانه و نمی‌توانم زیاد از جایم بلند شوم. باید شروع کنم فعلها را صرف کردن و نوشتن روی کاغذ. چون دیکته هم مهم است و من تمام این مدت مشقهایم را با کمک چت‌ جی‌پی‌تی نوشتم.